AEL (Arbeitserziehungslager=heropvoedingskamp) waren anders dan concentratiekampen in dit opzicht, dat ze niet gevoed werden door politieinstanties, zoals de Gestapo (Geheime Staatspolizei) maar door de industrie. Het was wel de Gestapo onder wiens toezicht en leiding de kampen tot het eind van de oorlog stonden. Verhoren en ondervragingen werden door de Gestapo verricht.

Deze kampen waren bestemd om problematische arbeiders, hoofdzakelijk buitenlandse dwangarbeiders, maar ook Duitsers, in toom te houden en te verbeteren en, naar verluidt, niet om ze te straffen. Vandaar de officiele naam Arbeitserziehungslager en niet Straflager, zoals de gevangenen deze kampen kenden.. Het zou moeilijk geweest zijn de gevangenen ervan te overtuigen dat ze niet gestraft werden, maar alleen opgevoed! De bedrijfsleiding en niet de Gestapo nam dus de eerste stap. De bedrijfsleiding was de aanklager en rechter die de arbeider arresteerde en veroordeelde om hem dan aan de Gestapo over te leveren voor de uitvoering van het vonnis, zonder hem te laten weten wat de aanklacht of waartoe hij veroordeeld was. Als een arbeider door de bedrijfsleiding onder meer als arbeidscontractverbreker, leegloper of saboteur beschouwd werd, was het AEL de plaats waar hij of zij (er zaten ook vrouwelijke gevangenen in AEL) opgevoed kon worden.  De methode was effectief was, daarnaast moest het AEL dienen als afschrikking voor andere arbeiders, na de terugkomst van een van hun geradbraakte vrienden.

In het totaal waren er vermoedelijk 106 AEL kampen. Steeds weer werden dwangarbeiders in heropvoedingswerkkampen (AEL/Arbeitserziehungslager) gestopt. De hechtenis in deze kampen was net zo erg als die in concentratiekampen (KZ). In het bijzonder waren het AEL 21 in Salzgitter en het AEL Lahde als „doodskampen“ gevreesd.

Bronnen: Auf der spur en documentatiegroep 40-45.nl