Ignatius (Wiet) Verhagen was de jongste van het gezin van Jozef Verhagen en  Hendrika van Baren. Het gezin telde vier kinderen.  Wiet trouwde met Wilhelmina M.J.Borgemeester en werd vader van twee jonge kinderen: Hetty en Loekie. 

Wiet  verheugde zich op de intocht van de geallieerde legers. Alles was verduisterd en niemand mocht naar buiten. Na de bevrijding van Nijmegen in september veranderde dat. Elke keer ging hij naar buiten om het geallieerde verkeer te zien langstrekken. Ook op 12 december 1944. In het volstrekte duister reed een Canadese colonne met grote snelheid en onverlicht door de stad. Op zeker moment wilde Wiet Verhagen de St Annastraat oversteken. Hij werd overreden door de binnenkomende colonne. Dit gebeurde ter hoogte van St. Annastraat 100, het huis van zijn schoonouders.  Door een schedelbasisfractuur was hij niet meer te redden en overleed in het ziekenhuis.

Ignatius had een destijds een inoperabele hartafwijking waardoor hij regelmatig ernstig zuurstoftekort had. Hij kon dan ook niet werken voor de Duitsers en beschikte over een medische verklaring . De Duitsers namen die verklaring niet serieus ; hij werd toch meermalen tewerkgesteld en belandde daardoor meer dan eens in een Duits ziekenhuis, vermoedelijk Kleve. Bij een van de bezoeken in het ziekenhuis van zijn vrouw en dochtertje werd de trein waarin zij zaten beschoten door de geallieerden.

Bron : zijn dochter Hetty Noest-Verhagen, die vier jaar oud was toen haar vader overleed. Tevens ontvangen een copie van het bidprentje; rouwann. De Gelderlander 16 dec.44: "uit ons midden weggerukt, tengevolge van een verkeersongeval"; e-mails Carla Rieter en Bart Janssen 30 mrt tot 7 april 2011; collectie Bart Janssen met foto en bidprentje; e-mail Bart Janssen 21 juli 2013 met foto van de plaats van het graf. Bart Janssen, Het verdriet van Nijmegen 1940-1945 blz 1250 ev