Jan Thijssen, 49 oud, en vader in een groot gezin kwam om door granaatvuur. Jan, bekend als Jan van d'n Duustere,  was gehuwd met de (Duitse) Sophia J. Bouten en de zoon van Johannes Thijssen en Elisabeth Peters.

Vanaf 17 september 1944 werd het in Groesbeek steeds gevaarlijker. Niet alleen door het bombardement, maar ook door de gevechten tussen Duitsers en Amerikanen daarna. De familie Thijssen verbleef dag en nacht in de zelfgemaakte schuilkelder. Eind september-begin oktober 1944 werd de situatie zo kritiek, dat de burgers in Duits bezet gebied hun huis uit moesten. De familie Thijssen werd opgevangen in een boerderij bij het nabij gelegen Kranenburg. De Duitsgezinde Jan Thijssen en zijn vrouw Sophia Bouten besloten na enkele dagen met de hele familie weer terug te gaan naar hun huis in Groesbeek. Ze vertrokken uit Kranenburg, maar ze kwamen niet verder dan het Schildbroek, waar de Duitsers ze tegen hielden. Ze namen bij 't Schildbroek  hun intrek in een verlaten boerderij (zie kaart). Kleinzoon André Duijghuisen vertelt: Het was 7 oktober 1944. Een bijzonder dag, want het was mijn moeders (Lien) verjaardag. Ze was 12 jaar geworden. Toen ze zich die dag goed en wel in de verlaten boerderij hadden geïnstalleerd, werd er een rookbom gegooid. Niemand kon nog iets zien. Er klonk granaatvuur. De kogels en scherven kwamen dwars door de ramen en deuren en troffen opa en oma Thijssen. Iedereen zat onder het bloed. Er was grote paniek. Opa Thijssen stamelde: 'Sophie, help me even, ik kan niet meer opstaan.' Enkele ogenblikken later overleed hij. Oma Thijssen was ook getroffen. Ze kreunde van de pijn. Ze had een scherf door haar pols gekregen”, aldus André, die vervolgt: Diezelfde avond heeft een buurman met nog iemand uit de buurt opa Thijssen in een deken gewikkeld en hem in de tuin begraven. De kinderen, stonden in de kamer voor het raam te kijken hoe opa begraven werd. Oma Thijssen was op dat moment half bewusteloos. Ze had veel bloed verloren. Ze zat op de grond met een handdoek om haar hand gewikkeld om het bloeden te stelpen”, aldus André. Ze zou het overleven, net als de kinderen. Twee dagen later moest iedereen opnieuw vertrekken. Ook de familie Thijssen. Ze maakten een lange zwerftocht van bijna drie maanden, die ze uiteindelijk in Noord-Friesland bracht. Op 5 januari 1945 kwamen ze aan in Hallum, dat vlak aan de Waddenzee ligt. Dit zijn de plaatsen waar ze tijdens hun zwerftocht verbleven: Kranenburg- ’s-Heerenberg- Hummelo (in het voormalig Joodse werkkamp De Wittebrink) - Doetinchem (oma Thijssen lag hier drie weken in het ziekenhuis) - Borculo- Markelo- Steenwijkerwold (drie dagen in nonnenklooster) -Leeuwarden -Hallum (bij de Waddenzee). De familie Thijssen is pas in juni 1946 teruggekeerd in Groesbeek. De boerderij aan de Boersteeg was er niet meer. Ze namen hun intrek in een noodboerderij. Vlak na de bevrijding in mei 1945, toen de familie nog in Friesland was, is opa Thijssen in de tuin in Groesbeek waar hij begraven was, opgegraven en op het kerkhof op De Horst herbegraven. Met het gezin in Hallum waar ze langere tijd zijn geëvacueerd, zijn tot op de dag van vandaag contacten gebleven.

Bronnen: Lien Thijssen | Stichting Oorlogsverhalen; Lijst Teun van Grinsven, in; Map oorlogsdoden Archief Heemkundekring Groesbeek; Gelders Archief 0207A_32734 Overlijdensregister Groesbeek, Aktenummer 37.