Hendrik was getrouwd met Evertje Roelofsen. Zij hadden vijf kinderen: drie jongens en twee meisjes. Hoewel hij net gepensioneerd was als trambestuurder werd hem na de Duitse inval gevraagd of hij  wachtdienst wilde doen in de remise om de gang van zaken in de oorlogssituatie extra in de gaten te houden. Op de avond van 21 januari 1941 vroor het dat het kraakte en er lag een dik pak sneeuw. Buiten heerste volledige duisternis want de Duitsers hadden bevolen dat ramen en deuren van alle gebouwen verduisterd moesten zijn.  Met grote moeite kon Hendrik in het donker met een knijpkat de weg naar en van de remise vinden in een wirwar van  stegen en gasjes. Hij moest ook nog opletten  om niet te sruikelen over de bielsen en stukken rails.  Wat er precies gebeurd is op 21 januari 1941 is niet bekend; het meest waarschijnlijke is dat Hendrik na zijn dienst op de verduisterde en spiegelgladde Waalkade uitgegleden of gestruikeld is en in de Waal terecht is gekomen en verdronken. Na ongeveer acht weken werd zijn lichaam in de Waal gevonden. Het was opgezollen en volledig onherkenbaar. Zijn legitimatiekaart werd binnen in zijn kleding aangetroffen. Op 20 maart 1941 werd hij begraven op de begraafplaats aan de Graafseweg. Zijn graf werd in de jaren zeventig door vandalen vernield. 

Bron: collectie Bart Janssen met bidprentje en foto; overlijdensannonce De Gelderlander 24 jan.'41 ("noodlottig ongeval") en 18 mrt '41 uitvaartann. Bart Janssen, Het verdriet van Nijmegen 1940-1945 blz 1060 -1062.